"(...) Przez ogród mój szatan szedł smutny śmiertelnie
I zmienił go w straszną, okropną pustelnię...
Z ponurym, na piersi zwieszonym szedł czołem
I kwiaty kwitnące przysypał popiołem,
Trawniki zarzucił bryłami kamienia
I posiał szał trwogi i śmierć przerażenia...
Aż, strwożon swym dziełem, brzemieniem ołowiu
Położył się na tym kamiennym pustkowiu,
By w piersi łkające przytłumić rozpacze,
I smutków potwornych płomienne łzy płacze...
(...)"
A kiedy przyjdzie na mnie
Sąd Ostateczny
zapyta Sędzia:
"-Czy go kochasz?"
Wejdę Mu w słowo, wejdę Mu w zdanie:
"-Hola, hola Mój Panie -
jemu się nie przyznałam
(jak wiesz być może)
dlaczego więc miałabym
teraz Tobie
Boże."
